Platte band

't Is misschien omdat mijn kankerperiode steeds verder in ’t verleden ligt waardoor ik minder blogs post dan voordien...?

Let wel, het contact met andere patiënten en mijn eigen opvolging verbindt mij uiteraard nog steeds heel erg met deze ziekte en mensen die hulp kunnen gebruiken. Maar ook vaker zie ik mij in die valkuil ‘van te weinig tijd’ trappen. Uitspraken en excuses zoals: ’t is de schuld van Corona’ gebruik ik ook wel eens. Maar is dit ook echt wel zo? Is dit geen uitvlucht zoals een ander? 

Volgens mij is de wereld niet echt veel veranderd maar zijn wij het die anders naar de wereld kijken. 😏

Met een mogelijk iets minder hoopvolle blik, onzekerheid en één met veel angst. Ik zie buiten angst ook steeds meer eenzaamheid. Ik heb vorig jaar mensen ontmoet die naar een lezing kwamen en die me ook echt geraakt hebben. Jonge mensen met een uitgezaaide kanker, ouders die erbij zijn en het niet meer weten want de klassieke zorg in ziekenhuizen zijn amper of moeilijk bereikbaar.

En ook vandaag ervaar ik hartverscheurende zaken door deze Coronatoestanden. Een jong gezin waarvan de mama van 2 puberende kinderen palliatief is. Ze had nog zoveel willen doen met het gezin maar ook weer door Coronamaatregelen kan dit niet doorgaan.

Dat al deze omstandigheden de mensen anders maakt is me gisteren nog eens duidelijk geworden. Vele mensen ervaren minder tijd, zijn minder verdraagzaam, onverschilliger en ja, agressie zie ik ook wel eens opduiken.

Maandagvoormiddag had ik een heel belangrijke Teamsmeeting op kantoor. Voorstelling van een projecteam met 20 deelnemers. Ook ik zou mijn inbreng moeten doen. Ik was wat vroeger met de auto vertrokken om goed voorbereid te zijn. Het was een koude regenachtige, drukke, donkere maandagochtend. Al rijdend hoor ik plots een harde knal achter mij en een paar minuten later beginnen er allerlei alarmlichtjes op mijn dashboard te pinken. Een platte band op één van de meest drukke punten van de Antwerpse ring. 😟 Het lukt me de autosnelweg te verlaten en me veilig te parkeren aan een tankstation en wegenwacht te bellen. Binnen de 90 minuten zou ik geholpen worden. En dan komt de stress op van die belangrijke meeting die ik ga missen. 😬

Een beetje machteloos bekijk ik hier het komen en gaan op deze plek. Verdorie, wat een traffic hier op deze plaats. Iedereen is zo gestrest, de shop doet op dit uur gouden zaken. Auto’s en bestelwagens parkeren dubbel, er wordt getoeterd en ruzie gemaakt voor parkeerplaatsen. Iedereen heeft op dit moment hier de klassieke 'tijd tekort' en verdraagt niets van elkaar.

Iets meer dan een uur later (iedereen begint op dit moment aan de meeting zonder mij 😕) is mijn hulp daar. De wegenwacht parkeert zich naast mij op een aangegeven vrije parkeerplaats. Mijn auto wordt opgekrikt , staat op 3 wielen en daar komt een (echt hele lange) vrachtwagen achteruit gereden om te lossen voor de shop. Hij blokkeert het hele kruispunt wat voor weer ander verkeersellende zorgt. 😬 (Het is nog steeds donker en ’t regent.) Ook hier weer veel frustratie van chauffeurs, fietsers en voetgangers die niet door kunnen. Na een tijdje stapt de chauffeur van de vrachtwagen uit en begint tegen mij en de wegenwachter in ’t Frans te roepen, schelden en te dreigen dat we weg moeten?? (Ik mis nog steeds een wiel 😠en beide staan we op een veilige officiële parkeerplaats )

De wegenwachter kent deze situaties, negeert hem en werkt verder. De chaos is compleet.

Ik erger me, ben zenuwachtig, voel me schuldig voor de meeting waar mensen ‘nu’ op me wachten en vooral:

IK WIL HIER WEG !

Nog een kwartier later -in deze hel- wordt er een voorlopige reparatie gedaan en ik kan vertrekken. Ik spurt (op van de zenuwen 😵) naar mijn wagen (waar die camionchauffeur wil gaan tegenrijden 😏) tot ik plots een zachte hand voel op mijn onderarm.

Een jonge Marokkaanse invalide vrouw, in een scootmobiel, vraagt in deze drukte (en met vele mensen rondom) net aan mij hulp omdat ook haar band plat stond...?

Dat dit een moment is dat iets met me deed is duidelijk. Waarom nu net ik? Misschien omdat ik net op dat moment wel een les kon gebruiken van wat echt belangrijk is in ’t leven. Iets kunnen betekenen voor iemand. Ik ervaarde plots meer duidelijkheid en rust in deze chaos.

Ach, die agressieve camionchauffeur kon de pot op en nog wel even enkele minuten langer wachten.😉

Ik heb deze vrouw zou goed als mogelijk trachten te helpen op de plaats waar de luchtcompressor van dit tankstation stond. Ik hoorde een Thank You en meende een grote glimlach achter haar mondmasker te zien toen zij verder kon rijden. 🙏

Het gaf me een fijn gevoel heel simpel iemand te helpen maar anderzijds ook niet toe te geven aan de druk, angst en schuldgevoel van te laat te zijn en iedereen (werk) in de steek te laten.

Het leven gaat te snel voorbij om niet je hart te volgen 😉.

Wat is 'echt' belangrijk in jouw leven?