2025… wat een jaar.
Eind 2024 kreeg mijn 26‑jarige zoon de diagnose uitgezaaide huidkanker. Een zin die je wereld in één beweging doet kantelen. Vanaf dat moment zaten we elke drie weken samen in het ziekenhuis voor zijn immuuntherapie. Voor één jaar lang! Vrijdagen werden ziekenhuisdagen. Wachten, hopen, ademen. En tussen die sessies door volgden nog talloze onderzoeken.
Als ervaringsdeskundige dacht ik dat ik wist hoe ik hiermee moest omgaan. Maar niets bereidt je voor op de vraag: “Begeleid ik hem als coach… of als papa?”
In het begin sprong ik in mijn professionele rol. Ik stelde de moeilijke vragen, wilde alles begrijpen, alles controleren. Ik wilde het allerbeste voor hem.
Maar al snel zag ik dat hij anders met zijn ziekte omging dan ik destijds. Hij vertrouwde zijn oncoloog volledig. Hij had geen behoefte aan mijn kritische vragen, maar aan mijn aanwezigheid.
En dus veranderde ik van rol. Ik werd weer vader. “Soms is liefde niet wat je doet, maar wat je laat.”
Een nieuw pad als coach
In februari 2025 startte ik (eindelijk 😉) als zelfstandige in bijberoep: loopbaanbegeleider voor VDAB en lifecoach. Ik was trots. Klaar om mensen te begeleiden (wat ik eigenlijk al 10 jaar doe), klaar om verschil te maken. 👉 WEBSITE
Maar een maand later besliste de regering om te besparen op de gesubsidieerde loopbaancheques. Nog slechts 1000 per maand voor heel Vlaanderen en Brussel… en die waren steeds binnen vijf minuten weg.
Veel coaches haakten af. Toch bleef ik klanten aantrekken. Geen idee hoe, maar het gebeurde. En ik leerde veel.
Sinds november is er opnieuw een stabiel systeem, weliswaar iets duurder, maar zonder limiet aan cheques. Als gecertificeerd coach weet men mij terug te vinden 😉. Rust keerde terug.
De hardste klap kwam elders
Als ik terugkijk op 2025, dan was de zwaarste gebeurtenis niet de onzekerheid rond mijn zoon, niet de veranderingen in mijn bijberoep… maar mijn hoofdberoep.
Al 24 jaar werk ik in de projectwereld als 'Project Mechanical Engineer' binnen de poly‑plastics‑recycling.
Algemeen leven we in een wereld die steeds harder, onverschilliger en egocentrischer lijkt te worden. Op de werkvloer is dit niet anders.
De mensen die ik coach, zijn vaak slachtoffers van die hardheid. Ze willen praten, begrijpen, inzichten krijgen, helen.
En dit jaar… werd ik zelf slachtoffer.
Een collega met wie ik maanden intensief samenwerkte (en al jaren kende), stuurde achter mijn rug een vernietigende mail naar de directie. Iedereen wist ervan, behalve ik. Pas drie weken later werd ik ermee geconfronteerd.
Ik, iemand die leeft van verbindende communicatie, werd plots neergesabeld zonder waarschuwing.
Het voelde alsof de grond onder me wegzakte. Zo verschrikkelijk onterecht... om zichzelf extra te kunnen bewijzen.
In mijn zoektocht naar begrip en het waarom zo iemand drijft leerde ik veel over narcistisch gedrag, over leidinggevenden die verantwoordelijkheid ontlopen, over hoe mensen je kunnen mijden alsof je lucht bent.
“Gemeden worden is één van de stilste, maar pijnlijkste vormen van pesten.”
Het resultaat? Ik voelde mezelf langzaam verdwijnen. Ik was hier aan het doodgaan. Er moest een keuze gemaakt worden.
Op 5 januari 2026 begin ik aan een nieuw hoofdstuk. Een hoofdstuk dat ik zelf schrijf.
En mijn zoon…
In januari 2026 krijgt hij nog twee immuuntherapieën en een PET-scan.
Voor hem ziet het er goed uit 👊.
En dat alleen al maakt dat ik dit jaar, hoe zwaar ook, afsluit met hoop.
“Soms is het leven geen strijd die je wint, maar een weg die je blijft gaan.”
Reacties
Een reactie posten