Omgaan met afscheid

 

“Afscheid nemen bestaat niet.” Het is een plaat die bij uitvaartplechtigheden als een druk op een knop fungeert om te beginnen huilen. Het was nu niet anders. Verdorie, waarom kiezen mensen nu toch steeds voor dit nummer?

Jan, 2 jaar geleden kreeg ook jij  kankerdiagnose. Chemo en immuuntherapie zorgden ervoor dat je langer bij ons was maar de kanker nam steeds meer de overmacht.

We hebben afgelopen jaren extra veel tijd met elkaar doorgebracht. We namen je vaak mee naar de Ardennen maar ook hier in ’t Antwerpse zagen en hoorden we elkaar heel vaak.

Toen het nog ging voor jou maakten we regelmatig wandelingen en spraken over het leven en de dood. Ik weet dat jij onze gesprekken heel hard apprecieerde.

En vandaag is er die leegte, verdorie wat was je moedig… het is hard mensen te moeten loslaten. En dan is daar die ellendige Marco Borsato met zijn afscheid…😔

Tijdens onze gesprekken zei je me dikwijls dat de wereld om zeep was. Het was soms moeilijk het tegendeel te beweren. De maatregelingen die er kwamen sinds maart 2020 door Covid 19, de toestanden die we zagen in ziekenhuizen, de lockdown, avondklok, de wereldeconomie die onderuit ging, onze onmogelijke Belgische regering in maak, het klimaat dat plots precies zo snel verandert,… Je bent op een historisch warmste dag ooit in ’t Antwerpse gestorven.

En ja het klopt, heel veel mensen zien en ervaren precies geen positief nieuws meer. Er is zoveel negativiteit in de wereld, iedereen zoekt daders en schuldigen. We worden overspoeld met veel opgeklopt en overdreven (vaak fake) nieuws.

Ik heb afgelopen jaren meer mensen moeten afgeven maar dit was anders, speciaal, dicht.

Zelf heb ik ook toch even rust moeten zoeken in ontkoppeling na deze intense periode. Het is trouwens iets wat we allemaal misschien meer zouden moeten doen.

Het geeft ook nog maar eens goed aan dat we niet over alles controle kunnen hebben… niet in ziekte, niet in de wereldproblemen.

Ik heb al een tijdje begrepen dat het los laten van controle (die we toch nooit hebben) me meer rust en geluk geeft dan steeds trachten te streven de touwtjes in handen te hebben. Door controlebehoeftes leven volgens mij teveel mensen in het verleden of in de toekomst.

Het helpt niet vragen te stellen als ‘was ik maar…’ of ‘had ik maar…’. Ons ‘nu-moment’ zou je eigenlijk beter niet vullen met gevoelens van verdriet, of schuld, of mogelijks verlangen naar de betere periodes uit het verleden.

Maar ook leven in de toekomst is niet goed… Je gaat mogelijk dan vol angst en spanning uitkijken naar wat nog moet komen. Misschien ga je je dan overal op trachten voor te bereiden en ga je een angst ontwikkelen om te verliezen wat je nu hebt en niet te krijgen wat je zou willen. Het blijft een kunst en oefening te genieten wat we nu vandaag hebben.

Het verleden komt nooit meer terug en kunnen we ook niet meer veranderen. En de toekomst… Wel, wat in de toekomst gaat gebeuren kunnen we ook niet volledig controleren. (hoe graag we dat ook zouden willen) Controle trachten te verkrijgen over iets wat je niet kan hebben werkt vreselijk vermoeiend en maakt je diep ongelukkig.

De enigste controle die effectief kan werken is in het ‘nu’. Het accepteren dat je niet overal controle over kan hebben (en hoeft te hebben) werkt bevrijdend en kan je leven veel aangenamer maken.

Het is op deze manier dat ik ook deels terugkijk op de dood van Jan en over de chaos en uitdagingen die er in de wereld heersen.

En in feite is de wereld op zich niet echt zo hard veranderd. Wel de kijk op de wereld. Er heerst zoveel onzekerheid, eenzaamheid en voornamelijk angst. Terwijl angst (nog steeds 😉) niet meer dan een gedachte is die zich dan ook meestal nog in de toekomst zal gaan afspelen.