Omgaan met angsten

Een aantal weken geleden ben ik begonnen aan een cursus ‘praktische filosofie’.

Super interessante cursus. Het gaat over ’t streven naar inzicht, wijsheid en kennis.

Maar het gaat ook over bepaalde opvattingen in ’t leven. De zin van ’t leven… het trachten te leven in het 'nu'.

Er is goede interactie vanuit de groep studenten wat steeds heel leerzaam is.

Een paar weken geleden hadden we het even over het onderwerp gevoelens en angsten. Over angst heb ik toen het volgende gezegd...

Wat is angst nu? Wel angst is eigenlijk niet meer dan een gedachte, én eigenlijk zelfs meer nog, een gedachte die zich veelal in de toekomst zal gaan afspelen.

Als je als (kanker)patiënt een nieuw onderzoek moet laten ondergaan of je moet over 2 weken de uitslag gaan halen van bijvoorbeeld nieuwe puncties die gedaan zijn, dan zal er een angst zijn naar die resultaten. (goed? stabiel? niet goed?)

Dit is dan een angst voor iets dat in de toekomst zal afspelen. Het is veelal een onterechte angst, het is iets wat nu nog niet speelt. Veelal (iedereen doet dat😏) maken we ons nu al zorgen om iets wat in de toekomst gaat plaatsvinden.

De boodschap is steeds om in het 'nu' te leven… in dit eigenste moment. Het is die gedachte die we onder controle moeten trachten te houden. Wat er in de toekomst (die uitslag waar we zo’n schrik van hebben) gaat plaatsvinden dat hebben we veelal niet in onze handen.

Die angst moeten we kunnen laten gaan en ons meer op dit eigenste moment gaan focussen.

Slaag ik daar zelf in ? Neen, heel zeker niet maar ik probeer er wel constant op te letten.

Ik geef een voorbeeldje:

Een aantal weken geleden is Philip Cracco overleden aan prostaatkanker. Hij was iets ouder dan ik en hij had in dezelfde periode als ik de kankerdiagnose gekregen.

Hij koos ook voor radicale prostatectomie en dit door de beste specialist van België. Zijn leven en controles gingen nadien precies gewoon verder. Bij één van de opvolgcontroles bleek dat zijn psa waarden toenamen en zijn er bestralingen moeten komen. De kanker was te ver en niet meer onder controle en Philip is er aan gestorven.

Ik heb steeds een grote bewondering voor hem gehad en ben hem blijven volgen in de kranten en media.

Over een aantal weken heb ook ik zelf terug controle. En misschien is er bij mij ook wel een psa verhoging? (dit is reëel, anders zouden ze geen controles doen) Maar misschien ook niet… en voila daar is die angst dan weer die mogelijk niet nodig is. Angst dus om iets wat in de toekomst moet gaan gebeuren.

Het is voor ons allemaal moeilijk hier niet aan toe te geven. Ons leven speelt zich nu af.

Het mijne 'nu' op deze zondagnamiddag waar storm Ciara over Antwerpen raast. Ook ik ga na het plaatsen van deze blog buiten eens voelen hoe deze storm nu op dit moment actief is.

Ik zou ook kunnen zeggen: 'wel ik kijk vanavond wel op het nieuws, of kijk morgen wel in de krant hoe krachtig deze storm was...'.

Maar neen, ik wil nu in dit eigenste moment dit ervaren en zelf de kracht ervan voelen 😀.