Life Coach

- Het is eventjes stil geweest hier op de blog. Zeker niet omdat ik niets meer te schrijven had en inspiratieloos mijn dagen en nachten doorbracht hoor... neen, het zijn zeer drukke maanden geweest.

Maar even beginnen met recent en positief nieuws? Wel, vorige week was er terug controle en psa-waarden blijven nog steeds stabiel en dus onder de 0,01. Eveneens de andere uitslagen maakten mijn specialist(e) ook duidelijk gelukkig, voor haar lijkt dit een geslaagde operatie te zijn geweest.

Ik heb een respect en dankbaarheid voor haar. Het was een heel zware operatie, radicale ingreep en ik had er met heel andere resultaten kunnen uitkomen… dat besef ik maar al te goed.

- Sinds december 2018 ben ik ook gestart als patiëntvertegenwoordiger (vrijwilliger) bij ‘KomOp’.

Op deze manier kan ik mijn ervaringen gebruiken voor nieuwe projecten die zich aandienen. Het is boeiend werk en ik heb ook echt het gevoel iets te kunnen betekenen. Er wordt via deze organisatie super werk verricht.

-In januari ben ik ook gestart met een (vrij intensieve 😅) cursus Life Coaching... deze liep tot de 2e week van april. En ja hoor... ik ben geslaagd !

Een Life Coach begeleidt en ondersteunt mensen om een bepaald doel te bereiken. Ik zal mijn toekomstige cliënten (of coachees ) trachten te motiveren, te laten groeien en zijn of haar zelfvertrouwen verder te ontwikkelen... samen bewust op zoek gaan naar meer inhoud en zingeving.
Het is de bedoeling dat ik vanaf nu mensen de mogelijkheid geef hen te begeleiden met hun dromen, aanpakken van problemen,…

Mensen willen immers zichzelf continu verbeteren, het beste uit zichzelf halen. Dus lieve mensen… als ik zou kunnen helpen 😉...?

lifecoaching.mb@gmail.com

Op het einde van deze cursus was één van de opdrachten die we kregen een ‘metafoor’ te schrijven voor één van onze medestudenten. De persoon die mijn naam had getrokken heeft er echt iets fantastisch van gemaakt. Het heeft mij heel zeker geëmotioneerd en het verhaal past ook zeker in dit blog/website verhaal.

Ik mocht het van je plaatsen… bedankt Ingrid 🙏.

Schildpad

Lang geleden leefde er in Afrika een schildpad.  Gewoon. Chill. Op z’n gemak.

Niks bijzonder zul je denken. En misschien heb je wel gelijk. Schildpad viel niet op. Niet in gunstige zin, niet in ongunstige zin.

Ieder dag deed Schildpad wat van hem verwacht werd.  Goed en degelijk. Schildpad was best gelukkig. Geen hoogtepunten geen dieptepunten… Schildpad was geen tafelspringer. Hij hield niet van overdreven aandacht. Hij was … gewoon… tevreden. Hij werd door de dieren om zich heen gerespecteerd en iedereen hield van Schildpad om wie hij was.

Het leven kabbelde verder…

Schildpad ging iedere dag op zoek naar voedsel… Ondanks zijn zware pantser legde hij – zonder mopperen wel wat afstanden af. Iedere dag. Om zich dan te goed te doen aan een heerlijke maaltijd van verse blaadjes en ander eetbaars.

Maar toen gebeurde er iets wat niet had mogen gebeuren. De oorzaak liet naar zich raden. Maar het zware schild van Schildpad vertoonde plots barstjes… Niet 1 of 2 maar ontzettend veel barstjes. Ontkennen was er niet meer bij. Deze barstjes zouden ongetwijfeld leiden naar een schild dat ging begeven in misschien wel meerdere stukken.

Schildpad was ongerust. Erg ongerust maar ook de andere dieren wisten amper wat zeggen. Ze wisten dat Schildpad zijn huisje nodig had. Altijd en overal. Maar niemand wist een oplossing.

Uren en dagen werd er gepraat, advies geformuleerd en oplossingen bedacht. Maar geen 1 hield stand.

Voor iedereen was het duidelijk: Schildpad zou voortaan niet meer mogen bewegen. Enkel dan zou het schild niet verder barsten en zou Schildpad nog lang verder kunnen leven. Toegegeven, andere dieren moesten dan wel eten aanbrengen wat Schildpad dan wel heel afhankelijk maakte  en ja, veel bewegingsvrijheid had Schildpad dan niet meer. Maar … hij zou nog lang kunnen leven. Zonder twijfel.

Schildpad wist dat iedereen er zo over dacht. En hijzelf dacht er ook zo over. Althans … toch vaak… of nee, misschien was het maar af en toe … of misschien zelfs minder en minder.

Schildpad vroeg zich af of dit het leven was dat hij wou. Of dit het leven kon zijn dat voor hem was weggelegd…

En na een lange periode van wikken en wegen wist Schildpad het wel zeker. Zijn besluit stond vast.

Hij ging verder door het leven zonder schild.

Je kunt je misschien wel afvragen hoe dit besluit zijn dierenvrienden met verstomming sloeg.

 Als aan de grond genageld stonden ze toen Schildpad hen vertelde wat hij van plan was.

Hoe haalde hij het in zijn hoofd !! Een schildpad zonder de bescherming van zijn schild. Tjonge !

Dit mochten ze niet laten gebeuren. Hier moesten ze samen iets aan doen. Vriend na vriend kwam Schildpad vertellen wat hij zou moeten doen en wat hij beter zou laten.

En Schildpad luisterde. Dat wel. Maar zijn besluit stond vast.

Nog straffer. Schildpad had beslist om de weide wereld in te trekken en te leven zoals hij nog nooit eerder geleefd had.

Deze boodschap zorgde zo mogelijk voor nog meer paniek. Had Schildpad zijn hoofd gestoten tegen zijn schild ?  Was Schildpad niet meer goed bij zijn zinnen ?

Maar Schildpad had lang genoeg nagedacht. Deze kans moest hij grijpen. Hij schafte zich een rugzakje aan en ging de weide wereld in op zoek naar avontuur, op zoek naar dingen die hij nog nooit had gedaan en waar hij toch stilletjes altijd van gedroomd had.

Dromen worden werkelijkheid. Schildpad liet zijn schild achter en ging op pad. Hij had gevonden wat voor hem belangrijk was, wat voor hem de moeite was.

Hij leerde vliegen, duiken, vallen en weer opstaan.

Want het was geen avontuur zonder slag of stoot !

Maar Schildpad leefde ten volle !!

Niet meer aan het slakkengangetje, niet meer gebukt onder een loodzwaar schild.

Hij beleefde wat hij wilde beleven: avontuur, hechte vriendschap, uitdagingen, …

Zijn rugzak zat nu vol ervaring en levenwijsheid. Zijn energie, net als zijn levensvreugde was niet te stoppen. Voor Schildpad was het duidelijk: wie hij was en waar hij voor stond.

 Met of zonder schild.

Schildpad moest deze levenswijsheid en ervaring delen !

Op een dag besluit hij dan ook om al zijn wijsheid door te geven aan iedereen die het wil horen. Aanvankelijk een beetje aarzelend en onzeker. Maar iedereen die naar zijn levensverhaal luisterde kon dat niet onberoerd. Schildpad was en werd een voorbeeld voor velen. Hij inspireerde anderen en vertelde het opnieuw en opnieuw.

Niet ter ere en glorie van zichzelf maar voor iedereen die uit zijn verhaal ook maar een beetje kracht kon halen.

Hij gaf lezingen, hielp schildpadden met gelijkaardige problemen verder en bleef aan 300 % verder leven en ontdekken.  Hij schreef er zelf een boekje over.

En zijn schild… dat ligt nog steeds op dezelfde plaats waar hij het heeft achtergelaten. Van elk avontuur dat hij beleefde bracht hij iets mee. Om zijn schild te decoreren. Als symbool voor wat allemaal mogelijk is, als je er maar in gelooft !

Einde