Waar zijn de mannen ?

Het is misschien een beetje een ludieke titel maar ik merk afgelopen jaren te dikwijls bij het volgen van cursussen, voordrachten,… een overmacht aan vrouwen(lijke) patiënten 😊.

Een kankerdiagnose is krijgen is verpletterend… de weg die hierop volgt – mede en ondanks het feit dat je omringd wordt door veel mensen die het zeker goed met je voor hebben – kan ook ‘verpletterend eenzaam’ zijn.

- Ik kon me destijds niet neerleggen bij het advies van de artsen en er barstte een behoorlijk ingewikkelde strijd in me los. Het ziekenhuis waar ik toen de diagnose kreeg, en dan meer bepaald de afdeling urologie, had niet echt een dienst voor eventuele psychologische ondersteuning. Er was wel een algemene psychologe aanwezig waar je gratis terecht kon.
Dit ervaar ik sowieso vandaag de dag al anders… onder andere bij borstkanker, prostaatkanker,… zie ik meer en meer psychologen in team samenwerken met urologen, trajectbegeleiders en verpleegkundigen. Dat is een hele goede zaak maar er is een maar… nog te weinig mannen maken hier gebruik van.

Zelf heb ik pas zo’n 6 maanden na mijn kankerdiagnose een gesprek gehad met een psychologe waar ik zelf op zoek moest naar gaan, ik vond het een moeilijke stap moet ik toegeven… er volgen nadien nog vele gesprekken. Het waren heel dikwijls ingewikkelde, confronterende maar waardevolle gesprekken… er ontstond een soort van zoektocht…, een zoektocht om inzicht te krijgen, van een neutraal en objectief persoon, in deze kanker... het monster in je lichaam dat zorgt voor die gigantische druk en de verschrikkelijke angst dat het met zich meebrengt.

- Dat is eigenlijk toch een eerste punt waar ik achteraf positief op terugkijk.., ga in op een gesprek met een psycholoog. Het kan iemand zijn die aan uw ziekenhuis is verbonden en meestal zijn dan ook de gesprekken gratis. Vele mannelijke lotgenoten maken hier te weinig of geen gebruik van. (voor vrouwen is deze drempel precies minder groot (?) en maken hier wel meer gebruik van) Hoe komt het dat bijvoorbeeld vrouwen met borstkanker hier met een grotere openheid tegen vechten dan wij mannen?? 

Heeft het te maken met het taboe bij ons mannen dat hier nog steeds rond hangt??... wij lossen dat zelf wel op?... of is het meer onze geslotenheid? (als man geconfronteerd worden met incontinentie/impotentie is verdorie niet niks )… mogelijk de verwachting dat we als man in ’t leven voor ons zelf en voor ons gezin moeten zorgen en alles zelf oplossen?... misschien het niet mogen tonen van onze gevoelens…?

- Een tweede punt dat ik graag zou aanhalen en wat mij persoonlijk goed geholpen heeft is het werken aan een ‘innerlijke rust’.
Er heerst angst, chaos en een verschrikkelijk grote onzekerheid… het is dus goed om op zoek te gaan naar die innerlijke rust.
Tijdens mijn kanker heb ik een vliegongeval gehad ( vliegongeval). Ik heb daardoor een 8’tal maanden gevangen gezeten in een lichaam van constante pijn. Om met deze pijn om te gaan  (en de dan nog steeds aanwezige kanker) ben ik begonnen met een cursus Mindfulness.
Ik had toen veel kine nodig maar heb voor Fasciatherapie gekozen. Dat is meer een totaalbehandeling (werking  op het bindweefsel) , dus niet enkel van mijn rug en nek waar de letsels waren… het is ook een meestal veel minder pijnlijke en meer spirituele behandeling. Toen mijn lichaam terug sterker werd ben ik gestart met Yoga.
Door de Mindfulness, de Fascia en de Yoga leer je je meer bewust te worden van je leven en lichaam. Het is allemaal zeer waardevol en niets zweverig 😏… maar ook hier weer : "Waar zijn de mannen?" 
Ik heb 2x een cursus Mindfulness gedaan (telkens 2 keer 8 avonden) Een groep van 20 personen waar we telkens maar met 3 (!) mannen waren. Ook op de Yoga, wat toch soms behoorlijk intensief is en waar kracht en lenigheid voor nodig is zijn we telkens maar met een paar mannen (?) op heel veel vrouwen. Onlangs heb ik een cursus Act van 8 lessen gevolgd ( Act ) en was hier zelfs de enige man tussen al de vrouwelijke deelnemers.😉
Afgelopen 7 jaar ging ik regelmatig naar infoavonden, voordrachten en telkens trof ik weinig mannen aan.

- Een maand geleden werd ik uitgenodigd om deel te nemen aan een workshop met als topic : “Doorbreken van isolement bij ziekte (kanker)”. Allemaal mensen, ervaringsdeskundigen die met kanker te maken hebben (gehad). Het was een allegaartje van zo’n 40 mensen. Er waren veel professionelen (psychologen, huisartsen, voorzitsters van lotgenotenverenigingen, coach mindfulness,…) alsook patiënten.
De workshop was een voorbereiding voor een project (inloophuis) dat binnenkort zal worden opgestart mede door Kom op Tegen Kanker. Een super interessant en broodnodig project.
Ook hier weer zeer weinig mannen aanwezig maar tijdens de pauzes zie je ons mannen elkaar dan wel vinden 👌.
En dan gebeurt er iets raar, super en grappig… na nog een paar zinnen over deze interessante topic wordt er naadloos overgeschakeld op vissen, iemand was gaan gepen en we spraken over het gebruikte aas en verschillende visplaatsen. Voetbal zou ook nog zo’n onderwerp kunnen zijn… Zalig !
Ook ik hou van vissen (maar wegens veel te weinig tijd, nu al jaren niet meer kunnen doen…) en ook op de voetbal kom je mij misschien wel eens tegen en moedig dan, met een pintje in mijn hand, mijn favoriete ploeg van ’t stad aan. 😊 (buiten die paar pintjes tijdens de voetbalmatchen ben ik nog wel zeer fanatiek met gezonde voeding bezig hoor!) Ik ben een paar maanden geleden terug gestart met boks training en wil op termijn terug beginnen met vliegen.

Eigenlijk wil ik hiermee het volgende zeggen… ik voel mij dan ook 100% man maar worstel ook verschrikkelijk met die angst en onzekerheid die ik van deze kanker kreeg. Yoga, Mindfulness, Act, mediteren, voeding volgens kookboeken van Pascale Naessens is helemaal niet flauw… dat is ook voor de échte mannen 👍.

- Het zou fijn zijn jullie meningen als lezer eens te horen… ik, en vele andere lezers, zijn geïnteresseerd…

Waarom deze blogpost…? Het is eigenlijk een warme uitnodiging om in ’t bijzonder de mannen die nog zouden twijfelen over de aangeboden hulp, cursussen, en voordrachten die aanwezig zijn, te gaan volgen.

DOEN!



Reacties

  1. Zeer positief en aangrijpend verrijking mannen zeker doen aanrader 👌👌

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ook ik heb een operatie gehad op mijn 45 ste fijn dat ik deze blog heb gevonden heb inmiddels ook bestraling gehad ben nu 7 jaar verder heb ook mindfullnes en vele gesprekken gehad en inderdaad dat dit zeer goed is voor je innerlijke rust ondanks het feit dat ik iedere dag door bepaalde ongemakken die aan de operatie te relateren zijn nog steeds last heb blijf ik positief lees in de blogs veel herkenning dus alle mannen verstop je niet

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Beste
      Mijn man is op 52 j leeftijd geopereerd aan prostaatkanker, nu 1.5 j laten zijn zijn waarden terug gestegen na 0.15. Mag ik eens vragen vanaf welke waarden ze beslist hebben om te bestralen?
      Het is zo moeilijk om alles los te laten. Maandag moeten we na de uroloog

      Verwijderen
    2. Hallo,

      zelf heb ik geen bestraling nadien nodig gehad. Een psa waarde van 0.15 is niet veel maar mocht er twijfel zijn lijkt het mij verstandig jullie uroloog te volgen in zijn voorstel.
      Het is inderdaad zeer moeilijk hier mee om te gaan. (je wil iets afsluiten maar 't lukt niet...)
      Zelf ben ik onlangs weer op controle geweest en merk ook dat er bij mij nog steeds een grote angst aanwezig is telkens ik naar 't ziekenhuis moet.
      Veel succes maandag!

      Verwijderen
  3. Dankjewel voor de reacties via deze weg maar ook zij die me rechtstreeks mailen :-)
    Van een fijne lotgenoot waar ik contact mee heb plaats ik ook nog even een reactie uit een mail :

    Omtrent "waar zijn de mannen".
    ...ik heb een tiental jaren met veel genoegen mindfulness en yoga gevolgd in Aalst en in Hoboken. En inderdaad met de mindfulness waren er wel nog enkele mannen maar met de yoga was ik meestal de enige tussen al die jonge (50 jaar is jong voor mij) vrouwen. Ook voor mij nog steeds volstrekt onbegrijpelijk...

    Omtrent " na de operatie"
    Wanneer ik jouw relaas terug lees en vergelijk met mijn wedervaren zijn er toch wel verschillen van ervaren. Zo heb ik de periode van voor en na de operatie niet als "zeer zwaar" ervaren. Anestesist zei "we gaan eraan beginnen" oeps... en 5 uur later werd ik vrij klaar wakker op de recovery. Van niets geweten. Mijn operatie heeft dan ook minder lang geduurd dan de jouwe. Daar was blijkbaar geen sprake van bloedingen.
    De 2,5 dagen daarna lagen we met zijn 2-en op een kamer. Mijn gebuur was een aardige, lieve man die veel langer in het ziekenhuis moest blijven.
    Tenslotte ondervind ik de herstelperiode met de katheter ook niet zo vreselijk. Ik vermoed (ben er bijna zeker van) dat het bij jou anders ligt/lag omdat op jouw leeftijd, enerzijds de prostaat verliezen met alle gevolgen vandien en anderzijds het begrip kanker een groter impact heeft dan op mijn leeftijd. Komt daar nog bij dat ik me heb kunnen optrekken aan jouw verhaal, waarvoor mijn grote dank. Dus tot op heden heb ik er een goed oog in en ik hoop dat dit ook zo zal blijven. Samen sterk.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten