Een paar weken terug aan ’t werk…

Daar waar iedereen mij verwittigde ‘dit is veel te vroeg’ kon ik toch niet wachten op 't moment waarop ik me terug  100% zou voelen. Alles is zo anders, fysiek maar ook zeker mentaal.

Er is veel gebeurd afgelopen 3 – 4 maanden maar ook heel zeker sinds de diagnose op mijn 45 jaar. (nu meer dan 6 jaar geleden)

Wat een rollercoaster, wat een ingewikkeld parcours… maar eentje waar ik uiteindelijk fier op ben. Met alles wat ik nu weet,  en heb moeten ontdekken, zou ik precies alles hetzelfde doen. (het was het waard)

Dit leest misschien raar maar ik vind dat ik (mede)verantwoordelijk was – en ben - voor de weg naar genezing. Ik heb mijn genezing niet voor 100% in handen gelegd van de specialisten en daar heb ik een goed gevoel over en kijk er positief op terug. (en het is net daar dat mijn website over gaat www.prostaatkankerop45.be )

Als ik 6 jaar geleden de artsen gevolgd had om toen een radicale prostaatverwijdering te laten uitvoeren was ik zeer waarschijnlijk veel slechter af dan nu. Ik heb dit al eens geschreven maar de waarheid, werkelijkheid van andere is niet altijd die van jou. Ik kon destijds bepaalde zaken gewoon niet accepteren en/of geloven. Er is in deze periode zoveel veranderd, en ook, medisch gezien zijn grote stappen voorwaarts gemaakt. Ook mijn laatste keuze naar andere urologe en haar team was een goede beslissing.

- Maar hoe zijn nu de weken geweest van werkhervatting? Om mezelf wat te beschermen heb ik gebruik  gemaakt van partiële werkhervatting. Een 3/5 regime zeg maar.

Hoe voelt het om terug volop te moeten meedraaien in een werk/wereld die bijzonder hard, snel, met stress en deadlines omgaat? (dit in tegenstelling tot het dagelijkse verkeer op de Antwerpse ring waar alles stil blijft staan 😝)
Wel, moeizaam maar ’t gaat. Ik heb eerlijk gezegd nog last van vermoeidheid, onzekerheid, piekeren en angst… maar ik heb goesting, goesting om te leven, (werk)problemen en andere aan te pakken.

Maar ook goesting om bij te leren van deze ervaringen… binnenkort start ik met een cursus ACT samen met 8 andere lotgenoten. Act staat voor ‘Acceptance and Commitment Therapy’. Act behoort samen met Mindfulness tot een nieuwe generatie gedragspsychologie. Er wordt dieper ingegaan op de relatie die we hebben met onze gedachten en emoties. Het reikt vaardigheden aan om met de (onvermijdelijke) moeilijkheden van het leven om te gaan.

Ben heel nieuwsgierig om dit in een groep van lotgenoten te volgen…?

’t Is lang geleden dat ik nog eens met een quote geëindigd ben 😉…

Take the first step in faith.
You don’t have to see the whole staircase,
Just take the first step.

(Martin Luther King)