andere omstandigheden

-Voor mijn vorig werk (lang, lang geleden) moest ik regelmatig met het vliegtuig weg. Omdat ik een frequent flyer was spaarde ik mijn miles op. Het lange vliegen op zich was helemaal niet leuk, was heel vermoeiend (jetlag), 10 uur op elkaar gepropt zitten (chicken class noemden wij het 😎) en ja, het bracht steeds veel stress mee. (Yes, mijn bagage was weer niet mee 😠)

Wat ik wel aangenaam vond was dat ik met mijn miles voordelen kreeg. Er was bij Lufthansa bijvoorbeeld acces tot de lounge. Dat was wel tof.

-Gisteren had ik weer een afspraak in het UZA. Ik moest me melden aan het loket van het oncologisch dagcentrum. Hier was ik nog niet geweest.

Het was een erg grote bijzonder drukke wachtzaal. Er zaten gemakkelijk een 50 patiënten met partner te wachten. Er waren nog weinig vrije plaatsen. Er zijn 2 loketten waar je een nummertje voor moet nemen.

Toen ik de naam van mijn afspraak noemde werd de mevrouw aan ’t loket plots kei lief. Ik werd uitgenodigd om achter deze overvolle drukke wachtzaal plaats te nemen in de lounge. Een mooie rustige ruimte met rode lederen zeteltjes en gratis thee en koffie. (speciaal voor kankerpatiënten?)

Ik probeer uit alle macht momenteel mijn leven normaal te laten verlopen zoals het vroeger was. In mijn gezin, op mijn werk, in alles… Dit kost me allemaal bijzonder veel energie. Na mijn afspraak gisteren is me nog maar eens duidelijk geworden dat dit nu absoluut geen normale omstandigheden meer zijn. Mijn 'vroegere' leven is er niet meer.

Er heerst een psychische en emotionele vermoeidheid en hoe meer ik blijf inzetten op dat ‘normale’ vroegere leven hoe uitputtender het wordt.

Zaken zijn anders nu, mensen begrijpen dit niet altijd. Als vrienden ons uitnodigen en ik pas ervoor omdat ik te moe ben is er onbegrip.

Kankervermoeidheid is iets heel specifiek. Het gebeurt voor, tijdens en na de behandeling. Het verdwijnt niet met een aantal uren extra slaap.

Zo’n lounge…? Ja, het helpt wel. 👍