Het geloof dat alles in ’t leven een betekenis heeft.

Ik hou erg veel van Griekenland. En neen, heel zeker niet van de toeristische all-in strandvakanties.

Wel van het echte eerlijke gastvrij Griekenland. De cultuur, de fantastische historie en natuurlijk het lekker eten.

Een 3-tal jaar geleden – ik was toen net (semi) autonoom piloot – ging ik met een groep piloten een week vliegen in het Olympus gebergte. Heel erg mythisch...hier vertoefden ooit de Griekse goden.😇

Het is hier een omgeving van uitgestrekte bossen, bergen, rust en eenzaamheid. Griekenland doet het economisch niet goed en zeker in de niet toeristische gebieden merk je dit heel erg.

Onze groep bestond uit een 15 piloten en hun partners. Enkele van hen kende ik van vorige reizen maar de meeste waren nieuw voor mij. Bij het parapenten doe je alles in groep. Je zit urenlang samen in een navette, de briefings, je klimt de bergen op, je hangt samen in de lucht, je eet en drinkt samen. Je deelt dezelfde passie en het gevaar van vliegen. Het is telkens een bijzonder hechte groep.

http://www.prostaatkankerop45.be/#zelf-leren-vliegen

Met één iemand had ik toen van dag één een goede klik. We hadden steeds een toffe babbel over de meest uiteenlopende zaken. Een heel interessant en intelligent persoon…iemand met een zeer brede interesse.  Persoonlijke zaken weten we meestal niet van elkaar. Het is gewoon vliegen, de passie ervan delen en plezier maken.

-Ik denk op dag 4, waren we met de ganse groep na een dag van klimmen en vliegen uitgeput 's avonds gaan eten in een typisch lokale Griekse taverne. Ergens in een afgelegen bergdorpje. Onze lokale gids – en eveneens een zeer ervaren piloot – kende de eigenaars.

We houden er veel meer van om op deze afgelegen plaatsen te gaan eten dan op de meer toeristische plaatsen waar de horeca, door de steeds blijvend komende toeristen, de economische crisis minder gewaar wordt?

Het was al donker toen we aankwamen… een afgelegen pand waar de eigenaars (allee ganse familie) ons stonden op te wachten.1 toilet (met emmer) bevond zich buiten naast een aantal vastgeketende blaffende honden. Alle tafels waren in een L-vorm geplaats en speciaal voor ons was er een lammetje geslacht. De Griekse salade, de moussaka, het lam, de eenvoud en liefde waarin alles werd klaargemaakt was fantastisch. De potten werden op tafel geplaatst en werden doorgegeven… prachtig.

De sfeer tussen de piloten en hun vrouwen was plezant en gemoedelijk.

Over mij zat G. waar ik al een paar dagen zo goed mee opschoot. Hij was gefascineerd aan ’t vertellen over robotchirurgie (?) Uiteraard boeide mij dit en ik stelde meer en meer (algemene) vragen. Het gesprek werd steeds meer en meer technischer tot ik mij niet meer kon houden en hem vroeg wat hij beroepshalve deed…?

G. antwoordde: ‘ik ben uroloog’. Hij was diensthoofd urologie in een Brussels ziekenhuis en had een eigen praktijk met nog 2 andere urologen eveneens in het Brusselse.

Wauw, hoe groot is deze kans…??? In heel België zijn er zo’n 2000 parapente piloten (één op 5500 mensen?) 15 daarvan zitten nu een paar duizend kilometer van België in een afgelegen bergdorpje in alle eenvoud  over elkaar. De ene heeft prostaatkanker en de ander is een top-uroloog.

Ik begon hem meer vragen te stellen en bijvoorbeeld ook hoe zijn mening was over Hifu. (ik geloofde destijds hier heel erg in) Het gesprek werd steeds boeiender in deze rumoerige plezante sfeer die er op dat moment heerste in deze eetgelegenheid.

Ik schoof mijn stoel wat dichter en ging wat verder over tafel hangen om beter te horen en zelf minder hard te moeten praten. Door het lawaai links en rechts van ons beperkte het gesprek zich enkel tussen hem, mijn vrouw en een vriendin collega pilote.

Hij vroeg me hoe het kwam dat ik van deze materie zoveel af wist… of ik misschien in de familie iemand had die deze kanker had? ‘Neen, ikzelf vecht er tegen’ : antwoordde ik. Hij schrok, was verbaast en heel nieuwsgierig. We hebben deze avond nog een super interessant gesprek gehad. Hij kende al mijn artsen vrij goed waar ik al was bij geweest, met mijn huidig uroloog had hij gewerkt in New York.

Hij was uiteraard nieuwsgierig in mijn medisch dossier. ...Zucht dat had ik nu net niet bij op deze vliegreis 😏

We hebben die week nog prachtige vluchten gemaakt in deze goddelijke omgeving en soms werd er nog wel eens over gesproken. Op het einde van de hoogtestage vlogen we terug (met een echt vliegtuig 😉) en hebben toen onze coördinaten uitgewisseld.

En effectief, een paar maanden later heb ik G. opgezocht in zijn privépraktijk  in het Brusselse. Het was een aangenaam weerzien. Hij heeft mijn medisch dossier grondig bekeken en heeft me ook zelf onderzocht. Hij gaf me vertrouwen door te zeggen dat ik tot nu toe al de goede beslissingen had genomen. Van G. leerde ik dat ik moest opletten met hifu in mijn keuze als behandeling.

G. blijft een speciale collega-piloot die ik in bijzondere omstandigheden  heb leren kennen.

Sommige zaken in ’t leven gebeuren toch niet zomaar of louter toevallig????