Het slechte nieuws van de afgelopen weken begint zeer zwaar door te wegen. Tja, ik heb gekozen voor een andere aanpak, andere specialist. Dus ik volg haar met de onderzoeken die worden ingeplant.
Echter, (zucht) het duurt allemaal zo verschrikkelijk lang... ik accepteer en leef ermee maar het weegt als lood.
Op mijn werk is het boksen voor deadlines en een gigantische informatiestroom trachten te verwerken zonder hierin fouten te maken. Het is hier nooit drukker geweest.
De dagelijkse fileproblemen worden met de dag erger... ik zit hier uren in vast. De berichten dat de politie meer en meer wordt aangevallen stemt me ook niet erg blij. (ondanks ik totaal geen banden met politie of wat dan ook heb...) In wat een ingewikkelde drukke lawaaierige stad leef ik.
Er is geen respect meer voor elkaar, geen communicatie. Iedereen zit precies vanuit zijn comfortzone te roepen en te schelden naar de bestuurder naast en voor hem.
Ik voel me helemaal uitgeput, tracht te rusten maar dit lukt niet... zo ongelooflijk veel te doen, krijg niets meer af. Ben zenuwachtig en heb moeite me te concentreren.
Het is een gevoel dat ik eerder had, een gevoel waar ik nu zeer veel schrik van heb.
Maar er gebeuren ook positieve zaken 😉. Ik hoef me geen zorgen te maken over mijn kinderen, jawel zij gaan beide naar een volgend jaar in de hogeschool. FIER 👍
Vliegen is steeds een passie van mij geweest. Maar met diezelfde passie ben ik van 10m op mijn nek/rug gevallen een paar jaar geleden.
http://www.prostaatkankerop45.be/#vliegongeval
3 maanden na mijn ongeval zat ik op een zomeravond in de Vogezen. (Gustiberg) Ik was met mijn auto naar het hoogste punt gereden en vandaar al mankend naar de vlakte op het hoogste punt van deze berg gestapt. Ik droeg een nekbrace.
Ik was aan 't genieten van de rust en de avondzon, in de verte, hoog in de lucht, zag ik collega-parapentepiloten.
Plots kwam er uit het niets een jonge man met zijn vriendin aan. Hij mankte erger dan ik, droeg ook aan nekbrace en een steungordel op zijn borst/rug. Zijn vriendin droeg zijn zak waar zijn vlieggerief in zat.
We waren 2 invaliden die het toch niet konden laten naar deze berg te komen. Hij was net iets waanzinniger dan ik... voor meer dan een uur had hij getracht te kunnen starten. Met hulp van zijn vriendin maar met veel vallen. Het had iets ongelooflijk moedig en prachtig maar tegelijk was het ook triest.
Hij gaf op... ze gingen terug door en we staken onze duim op naar elkaar 👍.
Het was een speciale moment... ik heb sindsdien niet meer solo gevlogen. Angst voor het vallen, eigenlijk gewoon angst voor de dood...
Nu ik niet meer vlieg mis ik deze momenten zo verschrikkelijk hard. Stond ik daar nu op de berg zou ik vertrekken... ik zou de angst , adrenaline , scherpte en vrijheid als zeer welkom ervaren nu.
Echter, (zucht) het duurt allemaal zo verschrikkelijk lang... ik accepteer en leef ermee maar het weegt als lood.
Op mijn werk is het boksen voor deadlines en een gigantische informatiestroom trachten te verwerken zonder hierin fouten te maken. Het is hier nooit drukker geweest.
De dagelijkse fileproblemen worden met de dag erger... ik zit hier uren in vast. De berichten dat de politie meer en meer wordt aangevallen stemt me ook niet erg blij. (ondanks ik totaal geen banden met politie of wat dan ook heb...) In wat een ingewikkelde drukke lawaaierige stad leef ik.
Er is geen respect meer voor elkaar, geen communicatie. Iedereen zit precies vanuit zijn comfortzone te roepen en te schelden naar de bestuurder naast en voor hem.
Ik voel me helemaal uitgeput, tracht te rusten maar dit lukt niet... zo ongelooflijk veel te doen, krijg niets meer af. Ben zenuwachtig en heb moeite me te concentreren.
Het is een gevoel dat ik eerder had, een gevoel waar ik nu zeer veel schrik van heb.
Maar er gebeuren ook positieve zaken 😉. Ik hoef me geen zorgen te maken over mijn kinderen, jawel zij gaan beide naar een volgend jaar in de hogeschool. FIER 👍
Vliegen is steeds een passie van mij geweest. Maar met diezelfde passie ben ik van 10m op mijn nek/rug gevallen een paar jaar geleden.
http://www.prostaatkankerop45.be/#vliegongeval
3 maanden na mijn ongeval zat ik op een zomeravond in de Vogezen. (Gustiberg) Ik was met mijn auto naar het hoogste punt gereden en vandaar al mankend naar de vlakte op het hoogste punt van deze berg gestapt. Ik droeg een nekbrace.
Ik was aan 't genieten van de rust en de avondzon, in de verte, hoog in de lucht, zag ik collega-parapentepiloten.
Plots kwam er uit het niets een jonge man met zijn vriendin aan. Hij mankte erger dan ik, droeg ook aan nekbrace en een steungordel op zijn borst/rug. Zijn vriendin droeg zijn zak waar zijn vlieggerief in zat.
We waren 2 invaliden die het toch niet konden laten naar deze berg te komen. Hij was net iets waanzinniger dan ik... voor meer dan een uur had hij getracht te kunnen starten. Met hulp van zijn vriendin maar met veel vallen. Het had iets ongelooflijk moedig en prachtig maar tegelijk was het ook triest.
Hij gaf op... ze gingen terug door en we staken onze duim op naar elkaar 👍.
Het was een speciale moment... ik heb sindsdien niet meer solo gevlogen. Angst voor het vallen, eigenlijk gewoon angst voor de dood...
Nu ik niet meer vlieg mis ik deze momenten zo verschrikkelijk hard. Stond ik daar nu op de berg zou ik vertrekken... ik zou de angst , adrenaline , scherpte en vrijheid als zeer welkom ervaren nu.
Reacties
Een reactie posten