Uitslag MRI...This Is It.

Een uitslag / beeld dat quasi hetzelfde is als 2 jaar geleden. Dus dat is 'ok' nieuws... eigenlijk neen, dit is heel goed nieuws.

Hoe definieer ik het woord goed?... moeilijke vraag, want goed blijft uiteraard slecht. 'Heel slecht' had het geweest dat er uitzaaiingen waren en dat is dus niet.

Tussen het nemen van MRI en uitslag zaten er een aantal weken van geduld uitoefenen. Dat ging, geen probleem ik hield me prima. Het leven kabbelde netjes verder tot echter de laatste week voor de uitslag zijn intrede deed. Ik geef toe dat dit weer zeer veel van me heeft gevraagd... angst, onrust, slapeloosheid en tja soms (heel even😕) gedachten van: 'wat als er nu toch uitzaaiingen zijn?' 

Psa-waarden zijn afgelopen maanden naar hoog niveau geklommen, Gleassonwaarde 7 beloofd niet echt iets goed, de kans dat ik niet geopereerd moet worden is vrijwel onbestaand. Deze kanker gaat zich verder zetten daar zijn de specialist(en) zeker van ...alleen wanneer?...over 3 maand,  volgend jaar, over 5 jaar ? Misschien is het volgend jaar al te laat?

Er is een lang, zwaar, ingewikkeld eerlijk gesprek geweest met mijn urologe. De keuze om geopereerd te worden is een feit.

Ik ben er niet gelukkig mee, en neen, het voelt niet bevrijdend aan, mijn levenskwaliteit zal er niet op vooruitgaan. (in het ideale geval blijft het hetzelfde)

Tja, ik zal van die 'dodelijke' kanker, mijn vijand, verlost worden. Hij wordt eruit gesneden en nadien nog eens bestraald worden bij twijfel ! Wel zo voelt dit niet, ik heb leren accepteren en deze tumor nooit als vijandig (het monster) beschouwd. Mijn vriend was hij ook niet maar ik heb wel bewezen dat er ook nog een grijze zone bestaat. 

Ik ben hier héél ver in gegaan en moet toegeven dat ik misschien al te lang in een gevarenzone vertoef. Nogmaals, dit heeft niets met rebellie te maken maar met gevoel en geloof in mijn missie.

Daar waar ik nu al jaren voor sta moet ik even naast mij leggen... en dat is mijn gevoel volgen. De beslissing om nu geopereerd te worden heb ik heel rationeel genomen. Het is een zware complexe ingreep en ben ervan overtuigd dat ik op mijn jeugdige leeftijd hier goed van ga herstellen. Ik voel me behoorlijk sterk en strijdvaardig. Ready To Fight !  👊

Hoe langer ik wacht hoe complexer de ingreep wordt me steeds herhaald.   

This is it. Het is een liedje dat gezongen werd op de proclamatie van mijn zoon. Het speelt sinds gisteren in mijn hoofd.

 Inderdaad, het is een afscheid nemen van iets waar ik keihard en met zoveel overgave en plezier tegen- en voor ik gevochten heb. Een belangrijk persoon voor mij sprak vorige week het woord 'rouw' uit. Ook dat is het... hoe ik me voel.

Vandaag heb ik mijn site nog eens bezocht... http://www.prostaatkankerop45.be/#home

Yes, alweer één bezoeker 😉  . Het gevoel, de tijd, de zovele uren, de effort, de liefde waar ik alles mee heb trachten te schrijven en verwoorden met tekst en foto's heb ik vandaag op een andere manier als lezer terug ervaren.

Afgelopen 6 jaar was een bewogen trip, een prachtig avontuur...het was ingewikkeld....zo echt verschrikkelijk ingewikkeld...

Maar ik ben ook trots en ja, dit heeft me een heel ander mens gemaakt. Hoe moeilijk de weg ook...ik zou hem gelijk terug nemen!

Het is belangrijker hoe de mens zijn lot aanvaardt dan wat zijn lot is.