Goed rapport

Precies 4 maanden na de operatie was er terug een controle met prima resultaten. De psa (tumorwaarden) zijn nog verder gedaald. Eind december was er een waarde van 0.01… en nu nog minder... zelfs niet meetbaar 👌.

Het was zwaar de afgelopen 7 jaar… de operatie was complex, lang, pijnlijk en er was een behoorlijke revalidatietijd. Mentaal heb ik serieus wat kloppen gehad maar ik heb keuzes gemaakt en ook de juiste naar mijn gevoel. Mocht ik terug 45 zijn en de diagnose krijgen… ik zou gelijk terug deze weg kiezen. Het was tijd kopen onder een bijzonder  spanningsveld… en ik moet ook toegeven dat ik op momenten soms dacht dat ik te laat was en er verdere uitzaaiingen waren. Het was pas na 6 jaar (en actieve opvolging) dat ik mijn vertrouwen in een arts en een behandeling had om zo mijn keuze te kunnen maken na een plotse toename van psa (+300%) Het is een zo ingewikkeld maar positief verhaal.

-Ook mijn urologe was nu zichtbaar heel enthousiast over alle uitslagen. 

Of ik terug mocht gaan sporten vroeg ik haar…? Dat was geen probleem, ik moest mijn lichaam aanvoelen en voorzichtig zaken terug opbouwen.

Laatste 3 jaar (waarvan zeker het laatste) heb ik geen sport gedaan.

Ik ga nu bij haar op controle in haar privépraktijk ver, ver weg van het ziekenhuis UZA.

Het was ’s avonds na 8 u dat we de praktijk buitenkwamen. Het was al donker en de straat en omgeving stralen naar mijn gevoel hier een bepaalde rust en sfeer uit. (in vergelijking met de georganiseerde chaos in het ziekenhuis)

Een paar huizen verder zag ik dat er net een nieuwe gym was  opengegaan. Een heel kleine sportclub waar boks-en fitness  training werd gegeven aan een paar sportievelingen.

En daar was voor mij weer dat signaal / teken...waar ik afgelopen jaren gevoelig voor ben geworden. 😉

Ik heb hier nog al eens een voorbeeld van gegeven.( https://prostaatkankerop45.blogspot.be/2017/08/het-geloof-dat-alles-in-t-leven-een.html  )

Dat ik terug iets moest gaan doen was duidelijk, mijn conditie is er door deze kanker echt niet op vooruitgegaan, das zeker maar het is echt zo vreselijk moeilijk terug te starten met iets. Ook mijn zelfvertrouwen en geloof in ‘t leven heeft een serieuze tik gehad. Ik besef heel goed dat het allemaal niet vanzelf terug komt door me moe te blijven voelen (wat ook nog steeds zo is)… er zijn altijd excuses te verzinnen om in die comfortzone te blijven hangen en om ’s avonds bijvoorbeeld gemakkelijk naar die televisie te blijven zitten staren.

(’s avonds te moe, zal het later wel doen, komt nu niet goed uit, ga mezelf daar niet belachelijk maken,…)

Een dag later heb ik contact opgenomen met deze personal coach en er volgde al snel een intake gesprek… er was een click en ik had er goesting voor.

En voilà, zo ben ik terug gestart met boks. Ik kom van echt héél ver en het is ongelooflijk afzien (pijn 😝) om uit die comfortzone te treden.

Van kind af deed ik al aan gevechtsport. Op 9 jaar gestart en black belt Shotokan op 18.

Ik deed verschillende stijlen karate en ben met Thai box rond mijn 45 jaar gestopt. Het is een prachtige en volledige sport. Snelheid, kracht, uithouding maar ook inzicht, koelbloedigheid (het schaken 😀) komen hier aan bod. Ik blijf het combineren met een wekelijkse yogatraining en het helpt me. Ik voel me terug sterker en zekerder worden.

En dan nog een leuke, alleen is maar alleen…sinds vorige week doet ook mijn zoon deze bokstraining mee.

Fantastisch toch 😁?